مدل ساختاری بی علاقگی تحصیلی دانشجویان علوم پزشکی براساس متغیرهای حس انسجام، خوددلسوزی و هوش شخصی

مقدمه:یکی از چالش‌های آموزش پزشکی، بی­ علاقگی تحصیلی دانشجویان می‌باشد. مطالعه حاضر با هدف طراحی مدل ساختاری بی‌علاقگی تحصیلی دانشجویان براساس متغیرهای حس انسجام، خوددلسوزی و هوش شخصی صورت گرفت. روش­ ها‎: روش مطالعه همبستگی از نوع معادلات ساختاری بود که تعداد 250 نفر از دانشجویان دانشگاه‌های علوم پزشکی استان  آذربایجان­ غربی در سال تحصیلی 97- 1396 به روش نمونه­ گیری خوشه‌ای چند مرحله‌ای انتخاب شدند. ابزارهای گردآوری داده‌ها شامل پرسشنامه ­های حس انسجام، مقیاس خوددلسوزی، هوش شخصی، خرده مقیاس بی‌علاقگی تحصیلی و فرسودگی تحصیلی بود. داده ­ها با استفاده از آزمون ضریب همبستگی پیرسون، بوت استراپ و سوبل از طریق نرم­ افزارهای آماری SPSS و Amos مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج حاکی از آن بود که متغیر خوددلسوزی و عامل­ های حس انسجام در تعامل با نقش واسطه‌ای هوش شخصی در تبیین بی‌علاقگی تحصیلی دانشجویان موثر است که در مجموع 48 درصد از واریانس بی‌علاقگی تحصیلی از طریق متغیرهای مدل تبیین شد. اثر مستقیم هوش شخصی (0/27-)، حس انسجام (0/20-) و خوددلسوزی (0/4-) در برآورد بی‌علاقگی تحصیلی دانشجویان معنی‌دار بود. اثر غیرمستقیم حس انسجام (0/11) و خوددلسوزی (0/08) با میانجی­ گری هوش شخصی بر میزان بی‌علاقگی تحصیلی دانشجویان معنی‌دار بود. نتیجه گیری: با توجه به اثر غیرمستقیم حس انسجام و خوددلسوزی بر میزان بی‌علاقگی تحصیلی، به نظر می‌رسد هوش شخصی ارتباط بین حس انسجام و خودلسوزی با بی‌علاقگی تحصیلی را تعدیل می‌کند.